استفاده از جواهرات در ایران ریشه بسیار کهن دارد.[۳] در طول تاریخ، پادشاهان ایران هرگاه از جنگهای خارجی و ناآرامی‌های داخلی فراغتی حاصل می‌نمودند، به تجمل و جمع‌آوری جواهرات همت می‌گماشتند. با حمله اعراب به ایران، بخش عمده‌ای از این نفایس از بین رفت که داستان فرش بهارستان خسرو، از جمله رقت بارترین حوادث است. حکومتهای پس از اسلام نیز بعد از مدت کوتاهی به تدریج در جمع آوری این نفایس کوشیده‌اند که بخشی از این جواهرات(دوران اسلامی) هنوز در ایران موجود است. با این‌حال تا دوران صفویه اطلاعات دقیقی راجع به چگونگی جمع‌آوری و نگهداری این نفایس وجود ندارد
